Niekiedy ich objawy w zmienionej pod wpływem rozwoju indywidualnego czy podjętej terapii formie utrzymują się w wieku dorosłym. Utrudniają życie, ograniczają możliwości wchodzenia w satysfakcjonujące relacje, osiągania wykształcenia, podjęcia wymarzonej pracy. Zdarza się, że psychiatrzy zajmujący się osobami dorosłymi mówią wprost, że „nie leczą osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z/lub deficytu uwagi”, „nie znają się zaburzeniach znajdujących się w spektrum autyzmu”. Rozpoznanie, takie czy inne nie musi być kwestią kluczową, do gabinetu zgłasza się człowiek z konkretnym problemem i psychiatra powinien mu/jej spróbować w zgłaszanych dolegliwościach pomóc. Nie zawsze farmakologicznie, czasem w zdolności rozumienia inności i problemów, które z tego wynikają.